Dawno nie próbowałem spaghetti. A tutaj trafił się taki obiadek i to jeszcze w polskiej wersji językowej... Żal było nie spróbować. Jak się okazało, całkiem zjadliwe to danie.

Schemat pozostaje ten sam co w przypadku 40% filmów gatunku. "Straż przyboczna" również na tej produkcji odcisnęła swoje piętno. Do miasteczka gdzie żyją zwaśnione rody przybywa kowboj będący skrzyżowaniem Django i bezimiennego. Wykańcza on wszystkie czarne charaktery po kolei. Między czasie sam trochę obrywa. Ale na tyle by go zabili, a on zaraz po tym uciekł.

Mimo przewidywalności to spaghetti okazało się bardzo płynnie opowiedziane. Wszystko trzyma się tu kupy, a wykonanie robi wrażenie. Jak już rzyczki wspomniał- widać tu bardziej amerykańską szkołę filmową. Montaż jest sprawny, scenariusz dopracowany, za to muzyka i zdjęcia nie robią żadnego wrażenia. W włoskich westernach zazwyczaj jest odwrotnie. Mimo to region produkcji poznamy bez problemu po postaciach. Są oryginalne i co ciekawe, mają sporo do powiedzenia- kilka sentencji powinienem sobie spisać. Wyróżnia się zwłaszcza stary myśliwy, oraz babcia z farmy.

MAŁY SPOILER, ALE WARTO PRZECZYTAĆ
W związku z tym seansem naszła mnie refleksja, która dotyczy całego kina w ogóle. Bo czy to w kinie akcji, czy w romansach, często spotykamy się z motywem, gdy ukochana bohatera wychodzi za innego, a ten wyrusza by zatrzymać ceremonię. Czy to na prawdę aż tak ważna rzecz (nawet w mentalności katolików) by do wesela nie doszło? Przecież zarówno Dustin Hoffman w Absolwencie, jak i Ringo w tym filmie, mógłby po prostu odbić swoją ukochaną tuż po ceremonii, albo później. Unieważnienie ślubu jest chyba możliwe gdy zaistnieją pewne nieścisłości (jak w tym wypadku), a jak się kocha kobietę to nie ważne że została ona zmuszona do małżeństwa, można przecież udawać że go nie było.
Dobra... Co ja wypisuję... Ustosunkujcie się jak chcecie :D