Cierpiący na blokadę twórczą malarz kupuje willę na wsi. Wkrótce zaczyna interesować się przeszłością miejsca, w szczególności zaś historią młodej hrabiny, która zginęła w tragicznych okolicznościach...
Film Elio Petriego to specyficzne połączenie thrillera z filmem grozy. Już czołówka wprowadza widza w hipnotyczny nastrój, za pomocą kolażu dzieł sztuki, któremu towarzyszą niepokojące dźwięki. Franco Nero wciela się w dręczonego przez upiorne wizje artystę, powoli tracącego kontakt z rzeczywistością. Surrealistyczne wstawki budują atmosferę postępującego szaleństwa, a tłem dla akcji jest sielska włoska prowincja. Jeśli horror (jak chcą niektórzy), to bardzo nietypowy, ja jednak skłaniałbym się ku określeniu dreszczowiec psychologiczny. Sam finał wyda się dzisiejszemu widzowi raczej znajomy, bo podobne chwyty kino wykorzystywało później wielokrotnie. Co się jednak liczy, to zręczne zabiegi formalne, które skutecznie zacierają granicę między rzeczywistością a majakami. Deliryczne, sugestywne studium obłędu ze świetnymi zdjęciami Luigiego Kuveillera ("Profondo Rosso") i muzyką od Ennio Morricone.