W filmie miał zagrać Paul Simon, jednak jego rolę wycięto ze scenariusza.
Stacy Keach miał zagrać pułkownika Cathcarta, jednak w ostatniej chwili reżyser Mike Nichols zastąpił go Martinem Balsamem. Nichols uważał, że Keach był za młody do roli pułkownika Cathcarta.
Orson Welles starał się o prawa do ekranizacji powieści. Kiedy reżyserię powierzono Mike'owi Nicholsowi, musiał się zadowolić rolą generała Dreedle.
George C. Scott odrzucił rolę pułkownika Cathcarta, ponieważ uważał, że zagrał już identyczną rolę w filmie "Doktor Strangelove, lub jak przestałem się martwić i pokochałem bombę" (1964).
Richardowi Lesterowi zaproponowano wyreżyserowanie tego filmu, ale odrzucił on tę ofertę na rzecz "Jak wygrałem wojnę". Ponadto rozważano zaangażowanie w tej roli Stanleya Kubricka.
Gene Wilder był pierwotnie wybrany do roli pułkownika Minderbindera, ale odrzucił ją na rzecz filmu "Zacznijcie rewolucję beze mnie".
Jack Lemmon był zainteresowany rolą YossarianaAlan Arkin.
Pod koniec filmu, gdy Yossarian wchodzi do domu publicznego, szelki u starego człowieka znikają między ujęciami.
Gdy Milo Minderbinder tłumaczy Cathcartowi swój plan przehandlowania koców z Włochami na świeże jaja, pokazuje mu jedno takie jajko. Gdy obaj zaczynają iść po pasie do lądowania, jajko znika z jego ręki.
Gdy kapelan zostaje zatrzymany przez Milo w drodze do Cathcarta, jego kurtkę pokrywają jasne plamy, które znikają, gdy kapelan wchodzi na szczyt schodów i zaczyna rozmawiać z Orrem.
Gdy Nately rozmawia ze starszym mężczyzną w domu publicznym, do ich pomieszczenia wchodzi Yossarian. Przy zmianie ujęcia znikają szelki starszego mężczyzny.
Zdjęcia kręcono w Guaymas, Empalme, San Carlos, w pobliżu rzeki Yaqui (Meksyk) oraz w Rzymie (Włochy).
Kiedy Major spaceruje po swoim biurze, na ścianie można zobaczyć portret Franklina D. Roosevelta. W następnej scenie, gdy aktor znów przechodzi obok portretu, jest to już zdjęcie Winstona Churchilla. W kolejnym ujęciu, gdy Major po raz trzeci przechodzi obok zdjęcia, znowu mamy zmianę portretu - tym razem na Józefa Stalina. Jest to celowy zabieg twórców, aby podkreślić odrealniony klimat filmu.
Kręcenie scen w Meksyku trwało sześć miesięcy, ponieważ David Watkin odpowiedzialny za zdjęcia chciał kręcić jedynie między godziną 14 a 15 dla uzyskania tego samego światła.
Film nie posiada oryginalnej muzyki napisanej na jego potrzeby.
Podczas kręcenia sceny bombardowania, dyrektor Zespołu Drugiego, John Jordan nie założył żadnej uprzęży i w rezultacie wypadł przez otwartą tylną wieżyczkę bombowca. Poniósł śmierć na miejscu.
Choć scena z udziałem bombowców trwa w ukończonym filmie około 10 minut, jej realizacja zajęła twórcom aż 6 miesięcy. Samoloty spędziły w tym czasie w powietrzu około 1500 godzin.
Reżyser Mike Nichols chciał użyć 36-ciu samolotów B-25 do stworzenia bazy Sił Powietrznych, ale budżet pozwolił tylko na 17 Mitchelli. Dodatkowo z Meksyku sprowadzono wrak, który został następnie użyty w scenie lądowania i rozbicia samolotu.
Wyspa Pianosa naprawdę istnieje (8 mil na południe od wyspy Elby na Morzu Śródziemnym), jednak w rzeczywistości jest bardzo mała i nie mogłaby służyć jako baza lotnicza. Joseph Heller wspomina o tym w przedmowie do swojej powieści.
Ponieważ kręcenie filmu przedłużało się, Art Garfunkel nie był w stanie przybyć na czas do Nowego Jorku, aby wspólnie z Paulem Simonem rozpocząć pracę nad albumem "Bridge Over Troubled Water". Zirytowany Simon napisał piosenkę "The Only Living Boy in New York", w której atakuje swojego muzycznego partnera za pozostawienie go samemu sobie.
Jest to pierwszy amerykański film pokazujący aktora siedzącego na sedesie - Martina Balsama. Wcześniej było to zakazane przez kodeks Haysa.
Film kręcono od 13 stycznia do sierpnia 1969 roku.