Właściwie to prócz Kirka Douglasa i sekwencji pościgu (która jednak nie jest wcale tak rewelacyjna, jak przedstawiają to rozmaite rankingi i zestawienia najlepszych scen tego typu) nie ma tu nic wartego uwagi. Postaci niemożliwie płytkie, fabuła oklepana, dopiero w ostatnich minutach zaczyna się dziać coś co jako tako interesuje (wtedy też muzyka Ennio Moriccone nabiera jakiegoś wyrazu). Możliwe, że sam sobie jestem winien, gdyż nastawiłem się na zupełnie inną historię (coś bardziej w stylu "Ucieczki gangstera" Peckinpaha). Na kolejny seans nie mam jednak ochoty.