W pierwszych minutach tego spaghetti nie zauważyłem co się święci i nawet miałem nadzieję na oryginalny film. Oto bowiem, główny bohater, tytułowy Cjamango wygrywa sporą ilość złota w pokera. Niestety do lokalu wparowuje banda rewolwerowców, zabija kogo się da i zabiera forsę. Bohater jakimś cudem przeżywa te parę kulek i rusza po jakimś czasie w pościg za złodziejami. Trafia do małego miasteczka i okazuje się że bandy, które go obrabowały podzieliły się na dwie ekipy. Cjamango postanawia taktycznie pokonać oba klany, pracując raz dla jednych, a raz dla drugich. Od tego momentu historia wydaje się znajoma... Prawda?
Cjamango to kolejna wersja "Straży przybocznej", a w zasadzie "Za garść dolarów". Już sam bohater jest identyczną kopią Eastwooda... Ten sam ubiór, takie same ciuchy, identyczna mimika i styl. Ksero idealne... Ale bezimienny jest tylko jeden i naśladownictwo nie robi na mnie większego wrażenia.
Co do fabuły, również jest zerżnięta z obrazu Leone. Jest co prawda kilka różnic, takich jak tajemniczy pomocnicy głównego bohatera, inne pobudki jakimi się kieruje oraz postać małego chłopca o którego życie wciąż musi walczyć. To jednak za mało żeby zaskoczyć.
Szkoda, bo technicznie jest ok. Muzyka jak najbardziej na plus, ujęcia są bardzo pomysłowe (choć tragiczny montaż trochę przekreśla pracę operatora) a i kilka scen robi wrażenie (głownie te z udziałem chłopca- gdy nikt go nie chce zabrać, albo ta z dynamitem).
Niestety całość jest tak wtórna że nie mogę jej ocenić na więcej niż 4.